Flannery's Pub

Życie w ciągłej podróży. Cóż za przyjemność. Pewnie większość takiej perspektywy by zazdrościła. Bo czyż nie jest wspaniale zwiedzać kraj, szukać nowych przygód, zapomnieć o starych, beznadziejnych czasach i rodzinnym miasteczku, które przywoływało tylko ciężkie wspomnienia, o których tak usilnie staramy się zapomnieć? Siedząc w jedynym miejscu przez tyle lat dla niejednego wydałoby się czymś niemożliwym. Lecz przecież byli ludzie, którzy w jednym domu spędzili całe życie. Nie wystawiając nosa poza tabliczkę, oznaczającą koniec miejscowości, w której się urodzili. Iriss nie była pewna, czy byłaby w stanie się teraz ustatkować. Te dwadzieścia cztery lata mieszkania w samochodzie i motelach jakoś odbiły się na jej psychice. Bo te kilka krótkich, dawno zapomnianych latek jej świeżo rozpoczętego życia jakoś niewiele dały. Wtedy miała wszystko, czego mogłaby tylko pragnąć. Dom. Rodzinę. Ciepło. Teraz nie miała nic. Owszem byli bracia. Dawali jej tak wiele, jak tylko się dało. To jednak nie było tym, czego wszyscy szukają. Z resztą żaden łowca tego nie miał. W takich rodzinach była tylko krew, cierpienie i inne nieprzyjemne rzeczy, które zrujnowały biały płotek. Mimo wszystko panna Sheppard w głębi duszy zazdrościła tym, którzy nie wiedzieli o ciemnej stronie świata. Mogli cieszyć się każdym dniem. Planować, marzyć. Na swoją obecną sytuację nie narzekała, bo lubiła to, co robi. Jednak przychodziły takie dni, gdzie odrobina normalności była po prostu potrzebna. A perspektywa spełnienia zachcianki była bardzo odległa i trudna do zrealizowana. Zwłaszcza, gdy na każdym kroku widziało się znaki, zwiastujące coś, co nie wyjdzie nikomu na dobre. Taka dola łowców. Ich dziedzictwo, zapisane gdzieś tam w gwiazdach, gdyby wierzyć w takie rzeczy. Tak musiało być. Ktoś powinien dbać o usunięcie tego całego syfu, albo przynajmniej zminimalizowanie go. Bo gdyby takich zagubionych dusz, jakimi są łowcy, nie było na tej ziemi… zagłada nastąpiłaby niejeden raz.
Teraz jednak nie było miejsce ani czas, by się tym przejmować. Długa droga i zmęczenie, jakie się z tym wiązało dawało się we znaki. Jeszcze kilkadziesiąt kilometrów i dojedzie do celu. Wystarczyło przebić się przez miasteczko, by znów dostać się na odpowiednią do szybkiego pokonywania kilometrów drogę. Jeść jednak każdy musi. Wyprostować nogi i zwyczajnie odpocząć, wlewając w siebie kolejny litr czarnej, mocnej kawy też by wypadało. To był jedyny powód, dla którego Iriss zboczyła z trasy. Choć cel jej podróży nie wydawał się przyjemni. Nie dla niej. Jednak potrzebny. Bardzo. Przemęczy się trochę, by zdobyć to, czego potrzebuje i znów wyruszy na polowanie. Aktualnie starała się nie zaglądać do gazet, nie szperać w Internecie, ani nie zwracać uwagi na intuicję, krzyczącą coś w stylu „Wystawa tego sklepu nie jest zbyt normalna, prawda?” albo „Ilość nekrologów jest dość niepokojąca”, czy „w tym ogródku jest chyba za dużo dobrze wypielęgnowanych ziół, w postaci kwiatów. To na pewno sprawka wiedźmy”. Miała potrzebę wyższego stopnia, więc musiała ją zrealizować. To było jej potrzebne do pracy. Narzekanie zostawmy na później. Wiedziała co ją czeka, wiedziała, że musi się na to przygotować psychicznie, bo choć spotkanie miało nie być długie, to owocne. I nie, nie chodziło o żadne romanse. Biznes. Czysty biznes. Tak więc jechała tymi cholernymi uliczkami Cleveland, trąbiąc na jakąś starą babę, która nagle zdecydowała się na pogawędki z koleżanką na środku ulicy. A co im tam. Przecież im się należy miejsce na ulicy, a samochody mogę jeździć po chodniku. Głośny warkot silnika, który lekko ogłuszył babeczki, również je rozgniewał. I gdy Iriss udało się już plotkary wyprzedzić, jedna z nich zaczęła wymachiwać coś za nią rękoma, wyraźnie oburzona. Jakby ją to obchodziło. Dodała gazu, chcąc skręcić w uliczkę, lecz nie zrobiła tego. Bo zobaczyła coś bardzo dziwnego. Może tylko jej się wydawało, ale musiała to sprawdzić. Zawróciła najszybciej, jak się dało, parkując na poboczu, obok innych samochodów. Wyszła i zamknęła za sobą dokładnie drzwi, upewniając się, że żadna broń nie leży na widoku. Różnie z nią w tym wypadku bywało, ale cóż. Przeszła się kilkanaście metrów, zapinając skórzaną kurtkę, która miała chronić ją przed chłodnym, jesiennym wiatrem. Stanęła naprzeciw obiektu, który tak zwrócił jej uwagę. Samochód. Bardzo dobrze znany jej samochód. I rejestracja. Omal nie pisnęła ze zdziwienie i takiej wewnętrznej radości. Nagle przypomniało jej się jak bardzo tęskniła. Bo zazwyczaj starała się o tym nie myśleć. Było łatwiej. Rozejrzała się po ulicy, zastanawiając się gdzie właściciel pojazdu mógł się udać. Wtedy na rogu zobaczyła tabliczkę, mówiącą, że drzwi, umieszczone pod nią prowadzą do wnętrza pubu. Poza nim i kilkoma sklepami nie było nic ciekawego w okolicy. Warto więc zaryzykować. Weszła do środka. Na zewnątrz robiło się ciemno, więc i ludzie z okolicy żwawiej zmierzali ku miejscom takim, jak to. Przepchnęła się przez mały tłum koło baru, szukając wzrokiem znajomej twarzy. Stała tak na środku, wspinając się na palce, by móc z wyższa ocenić otoczenie. Same nieznane twarze. Jednak wiedziała, że gdzieś tu jest. Czuła to. Takie iskierki, które rozchodziły się po całym ciele. A co poczuła potem? Czyjąś dłoń, na swoim pośladku. Złapała ją szybko, odruchowo i zacisnęła palce na nadgarstku jakiegoś zboczeńca. Odwróciła się do niego twarzą, uśmiechając przesłodko. A potem tą rękę mu wykręciła tak, że facet, na szczęście niezbyt duży, znalazł się do niej plecami.
-Jeszcze raz, a odetnę Ci każdy jeden palec nożem do masła. Rozumiemy się?- powiedziała mu beznamiętnym tonem do ucha, odpychając go od siebie. Facet tylko rzucił jej niedowierzające, speszone spojrzenie i ruszył gdzieś szybkim krokiem, mamrocząc pod nosem jakieś obelgi, które niezbyt ciemnowłosą obchodziły. I wtedy właśnie zobaczyła to, czego szukała. Przy barze. Tak blisko. Wszędzie pozna tą czuprynę.
-Gdzie zgubiłeś klona?- zapytała, podchodząc bliżej i opierając się o blat baru. Popatrzyła na brata i uśmiechnęła się do niego szeroko. Potem przeniosła wzrok na faceta, siedzącego obok i stanowczym gestem zasugerowała mu, że ma wypieprzać ze swojego miejsca, bo ona chce je zająć. Tak. Zdarzało jej się być nieprzyjemną. I dzisiaj chyba nadszedł ten dzień. To chyba przed spotkaniem. Musiała się jakoś wyładować. Gdy facet niechętnie ruszył się z miejsca, ona usiadła nawet na niego nie patrząc i z powrotem zwróciła się ku jednemu z jej życiowych nieszczęść. Tak dawno ich nie widziała. Mimo iż byli identyczni i większość miała problemy z rozpoznawaniem ich nawet po latach, to Iriss była w tym doskonała. W końcu to jej bracia. Jak mogłaby ich mylić? Nawet, gdy tego chcieli, to i tak im nie wychodziło. Widok jednego nie rekompensował widoku dwóch. Choć czasem nie miała ochoty widzieć żadnego. Długa i skomplikowana historia. Teraz jednak uśmiech nie mógł zejść z jej twarzy. Minęło chyba kilka tygodni, jak nie miesięcy od ostatniego spotkania.

Klątwa łowców. Niestety, miała więcej minusów, niż plusów. Jednak mimo wszystko dawała wiele satysfakcji. Po każdej zamkniętej sprawie, każdym uratowanym życiu. To było warte o wiele więcej niż założenie rodziny. Bo powiedzmy sobie szczerze, ale nikt, kto choć raz poczuł smak innego życia nie potrafił w stu procentach wrócić do poprzedniego. Widząc rzeczy, które dziać się nie powinny…. To zmienia człowieka. Jego sposób postrzegania świata, jego hierarchię ważności i ideały. Raz zetknąwszy się z duchem nikt nie będzie już taki sam. Nie zapomni. Bo nie da się. Wielu pewnie byłych klientów firmy „łowca na zawołanie” pewnie po skończeniu realizacji zamówienia lądował w zakładzie. Zamknięty w czterech, białych ścianach. Związany w kaftanie. Wiedział, że to prawda. Że sobie tego nie wymyślił. I chyba to najbardziej przerażało. Ludzie chcieli, by to była fikcja. Niewielu tak naprawdę potrafi sobie z tym poradzić. Nawet łowcy. Mimo iż wychowywani w tym fachu. To było po prostu ciężkie. Brzemię, którego nie dało się pozbyć. Już nigdy. Świat marzeń o normalności musiał odejść w zapomnienie. Jednak każdemu się zdarzało. Bo posmakowawszy takiego życia, choćby i w dzieciństwie, lub przez krótki okres… cóż. Było w tym coś urzekającego. Jakiś spokój. Lecz nikt tak naprawdę nie potrafiłby do tego wrócić. Byłaby to tylko kwestia czasu, zanim stare życie, instynkt łowcy, dał o sobie znać, wprowadzając do życia tyle niepokoju. Iriss osobiście nie mogłaby założyć rodziny. To by ją przerosło. Nie zapomniałaby o tym, czego uczyła się przez te, jak na razie, dwadzieścia lat. Nie zaznałaby szczęścia. Może by nie potrafiła, a może by nie chciała. Zabijanie potworów jest jak bumerang. Chcesz to rzucić- robisz to. Ale i tak wraca. Bo wszędzie widzi się znaki, sygnały. Każdy szmer w krzakach niepokoi do tego stopnia, że nie zbadawszy sytuacji można liczyć na tydzień bezsennych nocy. Nie da się już prowadzić normalnego życia, po zobaczeniu takiej ilości zła wszelkiego rodzaju. Rozstanie się z bronią, która teraz była nieodłącznym elementem garderoby, było niemożliwe. Położenie się spać, bez odpowiedniego zabezpieczenia sypialni, czy nawet całego domu solą i innymi pułapkami, czy zaufanie drugiemu człowiekowi, nie przeprowadziwszy na nim wcześniej miliona testów. Te nawyki były zbyt silne, wryły się zbyt głęboko, by spokojnie spać po nocach, nie zastosowawszy się wcześniej do nich. To jak jakiś złoty kodeks, którego trzeba się trzymać. Którego uczyło się tyle razy, że nawet po śmierci odruchem bezwarunkowym, kontrolowanym tylko przez mięśnie, które się rozkurczają, będzie cytowanie go. Czy taki człowiek może prowadzić normalne życie? Nie narażając członków rodziny, którzy zapewne chcieliby spokojnie dożyć starości? Wystarczyło zapytać Scottiego jak się z tym czuł. W sumie Iriss pytać nie musiała. Wiedziała jak było. Nie chciał nigdy być łowcą. Jednak czy miał wybór? Nawet chcąc od tego uciec- nie udało mu się. Inna sprawa, że to ona namieszała na tyle w jego życiu, żeby spieprzyć mu plany, lecz i nie na niej ciążyła odpowiedzialność za zaszczepienie w nim tej iskry. Ona może trochę ją rozpaliła. Lub nie pozwoliła całkiem zgasnąć. Czasem miała wyrzuty sumienia. Mimo iż praca na stacji benzynowej nie była mu przeznaczona, to jednak mógł w ten sposób się od tego bagna, z którym ona się zmagała, jakoś oderwać. Może gdyby jej wtedy nie spotkał i nie postanowił pobawić się w rycerza, na co trochę mu pozwoliła z oczywistych powodów, to teraz miałby życie, jakiego chciał? Z dala od potworów. Z płotkiem i w ogóle.
Wyrzuty sumienia u Iriss występowały dosyć często. O rzeczy, które nie wzruszyłyby normalnego człowieka. Trochę się obwiniała… o wszystko. Całe zło, które było w jej pobliżu. Gdyby gościu, któremu właśnie wykręciła rękę wpadł za trzy godziny pijany pod samochód pewnie twierdziłaby, że to przez nią. Nie przyznawała się do tego często. Bo to słabość, a nikt nie lubił ich okazywać. Wolała zdusić w sobie to uczucie i przetworzyć je na coś o wiele gorszego. Albo bardziej szkodliwego dla otoczenia. Zdrowej psychiki w tym zawodzie jednak się nie spodziewajmy. Każdy tu jest agresywny mniej lub bardziej, choć to drugie zdecydowanie częściej. Co jednak poradzić. Gdzieś jakoś trzeba było się wyładować. Zabijanie potworków nie było takie przyjemnie i relaksujące. Mimo iż w słusznych celach zabijanie to wciąż zabijanie. Nawet trupów. Alkohol był chyba najbardziej znaną i cenioną terapią. Co więc się dziwić, że miejsca takie, jak to były wyjątkowo oblegane przez łowców? I wielu z nich miało mały problem z ilością i częstotliwością spożywania tego trunku. Ona sama nie była wyjątkiem. W nałóg na szczęście nie popadła. Tak naprawdę, bo zaprzeczać może każdy. Wolała się czasem na kogoś powydzierać. Przekroczyć prędkość dużo więcej, niż pozwala na to rozsądek, lub rozorać komuś pole swoim małym czołgiem. Za młodu miała jeszcze inne sposoby. Lecz w obecności brata nie chciała nawet o tym myśleć.
Gdy tylko pochwycił ją w ramionach, zaśmiała się, z nutką tęsknoty w głosie. Objęła go mocno za szyję i przylepiła się do niego zginając nogi w kolanach, gdy oderwały się od podłogi. Tak bardzo jej tego brakowało. W jego, lub Aidana ramionach czuła się naprawdę bezpiecznie. Jak w domu. Może to i trochę dziwne porównanie, ale nie mając czterech ścian, to inni ludzie tworzą ten dom. Dawali jej tak dużo poczucia bezpieczeństwa, jak tylko się dało. Więcej niż chciała i potrzebowała. Choć przez większość czasu tylko na nich narzekała to jednak nie wyobrażała sobie życia bez nich. Zrobiłaby wszystko, by zawsze przy niej byli. Choć tu mamy kolejny paradoks, bo przez większość czasu ma ich dosyć i od nich ucieka. Może to przez ich zbytnią nadopiekuńczość? Teraz to było nieważne. Tęskniła. Tak cholernie tęskniła. Zawsze tęskniła. I przypominała sobie o tym w najmniej odpowiednich momentach. A gdy tylko się pojawiali zaczynała narzekać. Ale taka już dola rodzeństwa. Inaczej nie będzie. Gdy tylko Cadan wypuścił ja z uścisku, uśmiechnęła się do niego szeroko i zakładając włosy za ucho przysunęła krzesło bliżej i przylepiła się do jego ramienia.
-Ten to zawsze ma jakiś dziwny sposób na poderwanie laski. Mam nadzieję, że chociaż ładna jest.- Zaśmiała się, wyrywając bratu butelkę piwa, jak zazwyczaj robiła, i napiła się z niej. Bo kradzione lepsze, tak?
-Dawno się nie widzieliśmy, nie? Tylko Aidana tu brakuje i byłabym w pełni szczęścia.- uśmiechnęła się, pokazując wszystkie ząbki. –No, może do momentu, aż nie zaczęlibyście mordować wzrokiem każdego faceta, który na mnie popatrzy- szturchnęła go łokciem w bok. Delikatnie, bo na razie jej nie podpadł. Zabierając mu napój, który wcześniej pił i nie wykazując zamiaru zwrócenia go chyba dała bratu odpowiedź na drugie pytanie.
-Byłam w trasie, przejeżdżałam tą ulicą i zobaczyłam znajomy samochód. A ty? Samotnie się upijasz?- rozejrzała się w końcu po pomieszczeniu. Wcześniej jakoś nie myślała o tym zbytnio, a ocena sytuacji zawsze się przyda. Pub nie różnił się niczym od miliona tych w innych miastach, w których zazwyczaj przesiadywała. Piwo. Masy piwa. Orzeszki. Większe masy orzeszków. Faceci. Kobiety. Tanie podrywy, przystojny barman, do którego Iriss właśnie ładnie się uśmiechała w odpowiedzi na jego spojrzenie. Nic nadzwyczajnego. Jednak sama obecność brata jej wystarczyła. I wiedziała już, że dzisiaj nie dojedzie do celu. Jakoś specjalnie się tym nie przejęła, choć świadomość, że nie pobędzie długo z bliźniakiem, bo ma coś do zrobienia nie była najprzyjemniejsza. Będzie musiała jeszcze niedługo odnaleźć drugiego klona. Bo teraz umrze z tęsknoty. Widząc jednego nie potrafiła nie tęsknić jak cholera za drugim. To było gorsze, niż nie widzenie żadnego z nich.

Nie dało się ukryć, że rodzina Sheppardów była pod tym względem dziwna. Iriss sama nie wiedziała czemu tak się właśnie stało. Ale chyba cała ich trójka miała jakąś dzieją satysfakcję z polowania. Dziewczyna czasem traktowała to jako zabawę. Zwłaszcza za swojej burzliwej, wczesnej młodości. Gdy dopiero zaczynała polować samodzielnie, gdy wymykała się braciom z hotelowych pokoi. Prawdziwe życie tak naprawdę zaczęło się dopiero po odejściu od ciotki. Iriss nigdy nie potrafiła się z nią dogadać. I zapewne, gdyby bliźniacy nie byli tacy mądrzy i po osiągnięciu pełnoletniości nie odeszli od niej, zabierając ze sobą siostrę pewnie ta historia nie skończyłaby się dobrze. Co prawda życie z najmłodszą dziedziczką nazwiska Sheppard nie było łatwe. Bracia z całą pewnością się o tym przekonali, żyjąc z nią tyle lat non stop. Nieźle dała im się we znaki, cały czas sprawiając problemy. Zaczynając od wymykania się na imprezy, po przez szkolne bójki, w które niewiarygodnie często wpadała (o dziwo, bo jest przecież dziewczyną, więc to nie powinno się zdarzać), kończąc na samotnych polowaniach, w czasach gdy zdecydowanie była na to z młoda i za mało przygotowana. Słysząc o kłopotach można było się spodziewać tam widoku cieszącej się niezmiernie ciemnowłosej Iriss. A słysząc o niej- można było spodziewać się zamieszania. No już niestety tak z nią było. Nie potrafiła usiedzieć w miejscu. Albo dobrze panować nad emocjami. Miała jednak swoje powody. Może i była bardzo młoda i nie powinna pamiętać jak zginęła połowa jej rodziny, jednak coś zostało. Te obrazy dręczyły ją przez wiele lat, pojawiając się nocą, nie pozwalając jej zmrużyć oczu po raz kolejny. Nigdy nikomu o tym nie powiedziała. Nie była nawet pewna, czy bliźniacy wiedzą, że w ogóle coś z minionej, koszmarnej nocy zostało w jej świadomości. Nie była zbyt otwartą osobą, jeśli chodzi o te sprawy. Wolała przetrzymać to dla siebie, dusząc mocno w środku. Potem była jeszcze ciotka. Ona tylko pogorszyła sytuację. Nie było dnia, w którym by się nie kłóciły. Nie była dobrym przykładem do naśladowania. Ani tym bardziej opiekunem, czy rodzicem. Jak można spać pod jednym dachem, powierzać swoje życie i swój los osobie, której całkowicie się nie ufa? Bo tak było w przypadku Iriss. Przez te całe lata miała ochotę uciec. Spakować niewielką ilość rzeczy, które były jej własnością i odejść. Lecz nigdy tego nie robiła. Nie dalej niż kilka przecznic dalej, gdzie mogła odreagować. Głównie ze względu na braci. Często zastanawiała się jakby to właśnie było, gdyby ta trójka nie trafiła do tej kobiety. Na pewno zostaliby rozdzieleni. Nikt nie przygarnąłby na raz trójki dzieci. W ogóle małe prawdopodobieństwo było, że bliźniacy zostaliby razem. A wtedy pękłoby im serce. Tak samo, jak i Iriss, która nie zniosłaby ich wymuszonej rozłąki. Dziwna zależność, jednak widok cierpiących braci był dla niej nie do zniesienia. Miała ochotę im go odebrać. Przerzucić na siebie. Wydawało jej się wtedy, że dałaby radę go znieść. Że udźwignęłaby każdy ciężar. Byle tylko oni byli szczęśliwi. Zapewne nie potrafiłaby prowadzić normalnego życia. Tyle razy próbowała wyobrazić sobie inne scenariusze ich historii. Siebie w normalności nie potrafiła zobaczyć. Studia… praca, rodzina, dom. Nie wytrzymałaby tego. Potrzebowała ciągłych zmian, które nadawałyby jakiegoś tempa jej życiu. Miała cel. Czuła sens swojej egzystencji. Obecny stan rzeczy jej odpowiadał. Nie zamieniłaby się z nikim za żadne skarby. Choć marzenia o nieświadomości gdzieś tam ciągle się pojawiały.
Lecz na szczęście jakoś wyszli z tego bagna. Rozpoczęli nowe, całkiem inne życie. Iriss w końcu odetchnęła. Zaczęła naprawdę żyć. I dawać w kość klonom. Takie jej małe hobby. Lecz tu znowu odzywała się ich nadwrażliwość na jej punkcie. I jej złośliwość. Lecz generalnie żyło im się przecież dobrze. Wspólne polowania nabierały tempa i kolorów. I jeśli ktoś mógłby z latania za stadem wampirów z maczetami zrobić zabawę, to właśnie byli oni. Cała trójka Sheppardów. Z czasem co prawda robiło się ciężej. Jednak Iriss wciąż lubi tą adrenalinę i działanie w sytuacjach kryzysowych.
Dziewczyna, podobnie jak i jej brat nie była z tych, co się do wszystkiego i wszystkich przytulają i macają i emocjonują. Co jednak poradzić, że to był do cholery jasnej jeden z klonów? A tak dawno ich nie widziała! Dobrze, że nie wpakowała mu się na kolana, niczym mała dziewczynka. Choć miała na to ochotę. Wielką. Jednak kto, jak nie ona, się opanuje? Bo to potrafiła doskonale. Lata praktyki. W końcu musiała się nauczyć. Prawda była taka, że przy nich wciąż była małą dziewczynką. Mimo wielu starań ku udowodnieniu, że tak nie jest. Przy nich nie potrafiła. Zbyt ją chyba rozpieścili. Cały szas stając w jej obronie, odstraszając natrętne dzieciaki, czy byłych chłopaków, albo zwyczajnie towarzystwo, które „nie nadawało się dla ich siostry”. Bo dyktować jej co ma robić umieli. I chyba lubili. A ona się do tego niestosować. Czyli ciągła zabawa w kotka i myszkę. Pamięta dokładnie jak musiała ukrywać swój związek z Scottim. Choć długo im zajęło dojście do tego, by nazwać to, co między nimi jest związkiem. I do pierwszego wyznania miłości ze strony dziewczyny. Klony chyba do tej pory myślą, że ta dwójka była tylko przyjaciółmi i niczym więcej. W końcu Iriss nie wytrzymywała z żadnym chłopakiem dłużej niż dwa tygodnie, więc tak rozległy okres czasu, podczas którego pałętał się pod ich nogami Scott nie wydał się podejrzany. A przynajmniej nie przeprowadzali z nią żadnych „poważnych” rozmów na głupie tematy i nie wyganiali zbyt wcześnie przesiadującego w jej pokoju chłopaka. Oh… jaką ona miała nadzieję, że te wszystkie sekrety, które próbowała zachować nie wyszły na jaw! Spaliłaby się chyba ze wstydu z milion razy, gdyby dowiedziała się, że którymś z nich bliźniaki wiedzą. Była świadoma, że kiedyś trzeba będzie postawić kawę na ławę i rozjaśnić tym półgłówkom sytuację. Ale jeszcze nie teraz. Muszą do tego dojrzeć.
-Muszę ją zobaczyć. I ocenić, czy zasługuje na uwagę mego brata. Nie ma lekko.-zaśmiała się, bo czasami reagowała na dziewczyny, które sprowadzali bracia, jak oni na jej chłopaków. Tylko, że… jej było można. Im nie. Proste jak drut kolczasty, nie prawdaż? Podobnie jak Cadan, zastanawiała się jakim cudem Aidan zdobędzie zdjęcie tej nieszczęsnej, poszkodowanej podwójnie łowczyni. Bo raczej w tej profesji nie rozdawało się swoich fotek. Chyba, że będzie to naga sesja. W tym wypadku Iriss podaruje sobie oglądanie i zda się na gust chłopaków. A piwo było definitywnie i bezdyskusyjnie stracone. Dziewczyna nie miała najmniejszego zamiaru go oddawać właścicielowi. Zwłaszcza, że niewiele z niego zostało. Zabawne… Cad myślał, że podkradanie cukierków już się skończyło? Ha! Musiała być naprawdę niezła. Tak samo z amunicją, a nawet bronią. W ogóle była chyba niezłą złodziejką. Była niezła w wielu rzeczach, w których nie powinna. W oczach braci nie powinna. Bo dla niej większość była albo zwyczajnie przydatna, albo fajna, część naturalna.
-Strasznie długo.- zmarszczyła kapryśnie nosek i westchnęła.-Właściwie to miałam do was dzwonić. Wiesz, planowałam urządzić rodzinne spotkanie. Posprzątać dom, umyć, psa, zaszczepić dzieci i ugotować obiad, ale pech chciał, że się spotkaliśmy.- uśmiechnęła się szeroko. A gdy szturchnął ją pod żebra posłała mu mordercze, lecz rozbawione spojrzenie. O nie. Nie będą się tu przecież teraz bić. Znowu byłaby rozróba. Przełammy stereotyp sprowadzającej na każdym kroku kłopoty Iriss. Choć raz zachowajmy się normalnie. Lecz natura dziewczyny chyba była od niej silniejsza, bo szczypnęła brata. Wiedziała, że tego nie lubi.
-Siostrzyczka też nie ma zamiaru odklejać się od braciszka.- mocniej wtuliła się w jego ramie. Oh, jak słodko! W sumie bardzo chętnie poszłaby teraz spać. Może i nie było to odpowiednie miejsce, ale sama obecność Cadana sprawiała, że czuła się bardzo bezpiecznie. Przy nim, lub przy drugim klonie zasnęłaby w każdym, nawet najbardziej niebezpiecznym miejscu. Tak już po prostu było. Bezgranicznie im ufała. Jak nikomu innemu na tej ziemi.
-Chyba przydałyby się nam rodzinne wakacje, nie sądzisz?- uśmiechnęła się i zaczęła bawić się palcami brata podnosząc je i upuszczając z powrotem na barowy blat. Przestała tylko na chwilę, by ocenić tyły barmana. Na jej twarzy pojawił się grymas mówiący „Nie jest źle, ale widywałam o wiele lepsze.” I to by było na tyle, jeśli chodzi o jej zainteresowanie osobą tamtego mężczyzny. Zdecydowanie wolała poświęcić dzisiejszy wieczór ukochanemu braciszkowi. Po „toaście” dopiła kradziony trunek, odstawiając butelkę na bok i chwyciła nową, przyniesioną przed chwilą. Nie wiedziała, że wygląda aż tak źle. W sumie to się tym nie przejmowała. Nigdy nie była zbyt chuda. Miała swoje kształty. Jednak ani grama tłuszczu! Ani mi się waż. Była wysportowana. Po prostu. A to działało na jej korzyść. Jednak resztę mogłaby powiedzieć też o Cadanie. Na pewno nie wyglądał na wypoczętego i zrelaksowanego. Opcja wakacji coraz bardziej zaczynała ją kusić. Pociągnęła pierwszy łyk z nowej butelki, po czym stwierdziła, że nie smakuje jej tak bardzo i wymieniła się trunkami z bratem, choć wiedziała, że mają dokładnie to samo. Jednak jakoś tak już się działo, że zawsze musiała przemieszać. Gdy byli we trójkę to nigdy nie pozwoliła nikomu dopić swojego piwa. Wymieniała je dość często. Tak samo jak i wyjadała frytki Aidanowi, choć miała też na swoim talerzu. Cadan raczej był pozbawiany płynów. Choć różnie z tym bywało. Tak więc gdy już dokonała satysfakcjonującej wymiany i piwo smakowało tak, jak powinno, uśmiechnęła się słodko do Ced’a. –Wiesz, nic konkretnego. Mam pewien interes kilkadziesiąt kilometrów dalej.- oh, nie miała zamiaru mówić bratu o swoich interesach na boku! –Dawno razem nie polowaliśmy. Stęskniłam się za Aidanem. I za wami obydwoma na raz.- trochę zmieniała temat. Nie chciała jednak drążyć tego tematu. Zwłaszcza, że powodował pocenie się rąk. Tak z nerwów. Nie lubiła tego robić, lecz czasem musiała. Nie miała innego źródła. A radzić jakoś sobie trzeba. –Umm…- zaczęła, odrywając usta od butelki, jakby sobie właśnie o czymś przypomniała.-Macie może dla mnie coś ciekawego?- wyszczerzyła się szeroko. Oczywiście każdy wiedział co ma na myśli. Jakaś broń, czy nowa amunicja. Sztylet, pistolet. Cokolwiek. Lubiła takie bajery, a oni dobrze o tym wiedzieli. Bądź co bądź, ale pod tym względem niesamowicie ją rozpieścili.

Victoria definitywnie nie nadawała się na matkę. Cała trójka z osobna to odczuła. Każdy na swój sposób. Kobieta ta była czymś w rodzaju wolnego strzelca. Nieodpowiedzialna, myśląca tylko o sobie i nie potrafiąca się ustatkować. Na dodatek łowca z niej najlepszy nie był. Często wracała z niedokończonych polowań cała poobijana, zakrwawiona, albo nawet nie o własnych siłach. Nie kwapiła się, by swoje romanse zatajać przed dziećmi. Młodzi Sheppardowie jej nie obchodzili i gdyby mogła, to najchętniej zostawiłaby ich w jakimś motelu, uciekając jak najdalej. Jednak najwyraźniej miała jakieś resztki człowieczeństwa i nie zrobiła tego. Choć może i takie kroki byłyby lepsze? Gdyby od początku mieli radzić sobie sami. To pewnie też nie wyszło by im na dobre. Wybór tak, czy siak nie został im dany. Byli skazani z góry na obecność tej jędzy. Nie ma co tego roztrząsać. Ważne, że ten okres życie mieli już dawno za sobą. Zdążyli go przetrawić i pogodzić się z przeznaczeniem. Iriss jakoś burzliwie przez to przebrnęła. Nie zniosła tego łatwo, jednak zdążyła wyrosnąć z tego długotrwałego okresu buntu. To chyba wyszło na dobre bliźniakom. W końcu mogli spokojnie spać po nocach. Choć już dawno się od nich odłączyła. Życie na własną rękę, samotne pokonywanie kilometrów, podejmowanie decyzji, za które samodzielnie trzeba było ponieść konsekwencje. Oczywiści nigdy w pełni nie uwolniła się od braci. Ba, nawet nie miała takiego zamiaru. Znaczyli dla niej zbyt wiele. Byli jedyną rodziną, jaka jej została. Jedynymi osobami, którym mogła bezgranicznie i stuprocentowo zaufać, powierzyć swoje życie bez zawahania. Każdy człowiek potrzebuje takiej osoby. Kogoś, kto dałby mu poczucie bezpieczeństwa. Jakąś podporę. Ona miała podwójne szczęście. Miała braci. I była pewna, że zrobiliby dla niej wszystko. Że bez mrugnięcia okiem rzuciliby wszystko, by jak najszybciej pokonać pół kraju i do niej dotrzeć, gdyby tylko zaszła taka potrzeba. To podnosiło na duchu. Dodawało siły, której czasem jej brakowało. Mimo, iż starała się tego nie pokazywać. Przecież potrafi o siebie zadbać, prawda? Czyż nie to starała się prawie całe, dotychczasowe życie im udowodnić? Że nie jest małą, bezbronną dziewczynką, która potrzebuje dwudziestoczterogodzinnej opieki. Trochę więc należy dodać tu paradoksu. Choć może wcale go nie było? Przecież oczywistym jest fakt, iż rodzeństwo mimo wielkiej miłości, jaką siebie darzy, mimo ogromnego przywiązania- nigdy nie będzie w pełni zgodne. Poza bliźniakami. Oni byli wyjątkiem. Iriss wciąż nie pojmowała jak można być aż tak zgranym. Jakby ich linie myślowe były ze sobą związane. Jakby porozumiewali się na telepatycznych niciach, tylko dla nich dostępnych. Za młodu dziewczyna, a raczej za dziecka zazdrościła im tego. Szybko jednak zrozumiała o co chodzi i zaakceptowała to w pełni, darząc ich za ten przyjemny fakt jeszcze większą miłością. Byli nieznośni. Przebywając z nimi zbyt długo dosłownie dostawała psychozy. Lubiła robić wszystko wbrew temu, co jej mówili. Łamać wszystkie zakazy, jakie przed nią stawiali. Słysząc z ich słów „Nie, maleńka, na pewno tam nie pójdziesz, to zbyt niebezpieczne” dokładała wszelkich starań, by dotrzeć w dane miejsce przed nimi. Była w stanie przeciskać się największymi, najbardziej śmierdzącymi i podejrzanymi kanałami, by osiągnąć cel, jaki sobie obrała. Ryzyko nigdy jej nie zniechęcało. Jak to się mówi „no risk- no fun”, więc chyba swego czasu było to nawet jej mottem życiowym. Bo tylko wokół tego się jej życie obracało. Ryzyka i nieposłuszeństwa. Straszne dziewczę, doprawdy. Na szczęście się w miarę ustabilizowała. Chociaż dalej korciło ją do pchania się tam, gdzie nie trzeba. I tak, miała tu na myśli ostatnie polowanie na wampiry, po którym omal nie skończyła martwa. Oh! Przecież by sobie poradziła. Na pewno. Tylko Dean nie pozwolił jej się wykazać. Za wcześnie przyszedł. To co, że miała wbitą gałąź w brzuch. I tak adrenalina i coraz bardziej rosnąca wściekłość trzymały ją na nogach. I była w stanie biegać za tym półtrupem godzinami. No… może nie, bo szybciej by się wykrwawiła, ale ból zaczynała czuć już długo po wydarzeniu. Choć świadomość też nie chciała z nią współpracować i co chwila ulatywała. Dobra. Może i tym razem nie poradziła sobie najlepiej i zawdzięczała Winchesterowi życie. Jednak wciąż ciężko jej się do tego przyznać. Jej duma była zbyt męska. Chyba wpływ dwóch facetów, przez których była wychowywana był zbyt duży i w pewnych kwestiach zbyt przypominała przeciwną płeć. Nie to, żeby brakowało jej kobiecości… jedynie pewne zachowania i priorytety typowe dla kobiet do niej nie przemawiały. Dziwne stworzenie. I naprawdę, gwarantuję, że gdyby bracia dowiedzieli się o wszystkich przygodach Iriss to skończyliby w grobie. Po zawale. Rodzina o pewnych rzeczach nie powinna wiedzieć. Tak dla zdrowotności.
Spojrzała na brata, z uniesionymi brwiami, lekko niedowierzając. Nie wiedziała, że Aidan gustuje w tego typu dziewczynach. Zawsze kręciło go to, co egzotyczne. W końcu nie bez powodu miał stosy słowników, z których uczył się różnorodnych języków. Ale żeby zaraz wstąpić do haremu? Zaśmiała się króciutko. Bo tak właśnie wyglądała jej zwyczajna reakcja na takie sprawy, jeśli chodziło o braci. Choć nie raz, oglądając kroniki szkolne czynnie brała udział w ocenianiu w skali 1-10 dziewczyny z korytarzy. Chłopaków też, lecz raczej nie dzieliła się swoimi spostrzeżeniami z bliźniakami, żeby spokojnie i swobodnie móc przejść z klasy do klasy. Gdy już jakimś cudem do palcówki trafiła, zamiast do jakiegoś klubu, czy na polowanie.
-Pożyjemy, zobaczymy. Ale czy hinduski nie są przypadkiem… nie wiem… jakieś szczególnie cnotliwe?- parsknęła, opal nie wypluwając piwa, które wcześniej nabrała do ust na blat. Wytarła usta i popatrzyła z powrotem na brata z rozbawionymi iskierkami w świecących oczach. Naprawdę czuła, że wszystkie czarne chmury, wiszące ciężko nad jej głową, nagle zaczęły się rozpływać. W końcu poczuła się po prostu… dobrze. Bezpiecznie, swojo. Nie przyznałaby się do tego głośno, ale taka była prawda. Na dodatek Cadan nie zdążył jej niczym jeszcze zdenerwować, więc mogła nacieszyć się błogością, jaka ją nagle ogarnęła. Zwykły człowiek, patrzący na nich teraz pewnie pomyślałby sobie, że są zakochaną parą. Bo Iriss wtulona była w ramię brata, jakby była w nim niezmiernie zakochana. I pewnie na taką uwagę zaśmiałaby się na śmierć. Choć nigdy nie interesowało jej to, co myślą inni.
-Ah… nie zobaczycie mojego świeżo pomalowanego na biało płotku i ślicznego ogródka, który mój mężulek starannie pielęgnuje.- złożyła usta w pełen niezadowolenia dzióbek, który został zniszczony przez uśmiech, który cisnął jej się na twarz. Przyjemnie było tak pożartować. Chociaż pewnie dla normalnego człowieka nie było nic śmiesznego w nieposiadaniu domu, rodziny, czy swojego miejsca na świecie. Jak się dało zauważyć łowcy nie należeli do tej grupy osób. Może było to formą ucieczki od tęsknoty za nieznanym? Albo próby dowiedzenia, że marzenia, które pojawiały się przed zaśnięciem są zbyt irracjonalne i powinny zniknąć. Może żartami o codziennym, zwyczajnym życiu próbowali pogodzić się z rzeczywistością, z jaką codziennie musieli się zmagać? Na pewno pojawiało się w tym trochę zazdrości. Bo przecież niektórzy te przepełnione radosnymi krzykami najbliższych utracili w bardzo brutalny sposób. Szara rzeczywistość zmieniła się w ciemną, głęboką czerń i intensywną czerwień.
-Oh! Chciałabym to zobaczyć. Zginiesz w szczypiących męczarniach zanim zdążysz odejść od baru!- posłała mu łobuzerskie, roześmiane spojrzenie i pokazała język. Naprawdę byliby do tego zdolni. Zacząć się bić na środku baru. Na pewno zwróciliby na siebie uwagę wszystkich tu obecnych i tych na ulicy, wprowadzając gapiów w niemiłą dezorientację. Ich zabawa na pewno wyglądałaby bardziej jak walka. Przecież ich technika bicia się była na nieco większym poziomie niż zwyczajnych ludzi nie zainteresowanych sportem. Tylko śmiech i piski spowodowane łaskotkami wywołałby zdumienie na twarzach dookoła obecnych. Ale co tam. Przynajmniej by się zrelaksowali i Iriss pokazałaby bratu, że jest od niego sprytniejsza. Bo lubiła to robić, gdy tylko miała ku temu okazję, wykorzystując każdą chwilę nieuwagi i zwracając ja przeciw niemu.

Decydując się na zostanie łowcą można było zapomnieć o wakacjach, póki całe zło tego świata i każdy potwór spod łóżka nie zostanie wytępione. Zwłaszcza w czasach, jakie nastały teraz. Pieprzona Apokalipsa. Ostatnio w branży było naprawdę ciężko i nie zanosiło się na poprawę. Mogli tylko modlić się o to, że uda im się przeżyć. Nie wspominając o ratowaniu innych, czy zbawianiu świata. Szykowało się coś naprawdę dużego. Coś, na co żaden łowca nie był gotowy. Ani kreatura. Kto wie, czy piekielne i niebiańskie zastępy na pewno wiedziały czego się spodziewać. Od jakiegoś czasu to, co stanie się jutro było jedną wielką niewiadomą. Żyć trzeba było jednak dalej. Jako, że nie dało się zrobić nic na większą skalę, a przynajmniej Iriss obecnie nie potrafiła- nie wiedząc nawet z której strony się za to zabrać- zostało jej kontynuowanie swoich codziennych zajęć. Brnięcie w mniejsze polowania i pomaganie cierpiącym na bezsenność, spowodowaną strachem, ludzi.
-Nigdy nie będzie dobrego czasu. Nie dla nas.- uśmiechnęła się, tym razem blado, do brata i pociągnęła spory łyk nie swojego piwa. Tylko z braćmi musiała się tak wymieniać jedzeniem i piciem. Ich wyglądało po prostu na lepsze. Co poradzić. Mimo wszystko wizja chociaż kilku dni przerwy, poświęconych na wyspanie się i poleniuchowanie i nie myślenie o tym bagnie była przytłaczająca. Widziała, że nie może sobie na to pozwolić. Z resztą- nie potrafiłaby. Nie z obecnym poziomem wiedzy o tym, co się dzieje na świecie po zmroku. Nie potrafiłaby przestać o tym myśleć i dać umysłowi odpłynąć gdzieś na nieznane, spokojne wody, gdy tu miała sztorm. Musi trzymać burtę. Inaczej zatoną.
Gdy tylko do jej uszu doszła informacja o lokalizacji Aidana uśmiech powrócił na jej usta. Odpowiedziała bratu promiennym spojrzeniem. Na pewno ich odwiedzi. Za nic nie przegapiłaby takiej okazji. Zwłaszcza wspólnego polowania, gdzie znów wprowadziliby do życia trochę zabawy. Bo ich wspólne wyprawy stawały się często istnymi komediami i parodiami. Inni łowcy pewnie stwierdziliby, że kaleczą tą sztukę, lecz koniec końców Sheppardowie porządnie wykonywali swoją robotę. Mieli po prostu nietypowe sposoby rozwiązywania problemów.
-Oh. Mikołaj wie, że byłam najwspanialszą dziewczynką w tym roku. Ładnie jadłam obiadki, sprzątałam w pokoju i uczyłam się do klasówek. To nie wystarczy?- tak naprawdę więcej z niej było kłopotów, niż pożytku. Panna Pechowa. Tak by ją można było nazwać. Bo tak gdzie ona- tam i rozróba. Im większa, tym lepiej. Nigdy jednak nie pogardzi odebranym bratu z satysfakcją sztyletem.
-Coś ciekawego ostatnio się wydarzyło? Jakieś polowanie? Coś nie wyszło? Coś wyszło? Nowe projekty? Cokolwiek? Mamy trochę do nadrobienia.- upijała powoli piwo, skupiając się tylko na osobie brata, do którego nie była już tak mocno przyklejona. Mięśnie po kilku godzinach w jednej pozycji szybko cierpły. Dalej jednak siedziała bliziutko i posyłała mordercze spojrzenie, godne zazdrosnej żony jakiejś lasce, która siedziała na drugim końcu baru i posyłała Cadanowi te seksowne i flirciarskie uśmieszki, których zastosowanie Iriss doskonale znała. Ale o tym ciemnowłosy miał się nie dowiedzieć. Żaden.