Wielka Sala

Z każdym pokonanym kilometrem jego serce zaczynało bić coraz szybciej. Kilka razy dokładnie obejrzał ctył radiowozu, ale był zamykany od zewnątrz. Nie miał więc żadnych szans na ucieczkę. Znaczy oczywiście mógłby próbować walczyć z demonem, ale jakie były jego szanse? Niewielkie, co widać było w fabryce. Do tego piosenka jaką nudził demon doprowadzała go do szału. Nigdy jej nie lubił, a teraz słuchana po kilka razy sprawiała, że nienawidził ją z całego serca. Skulił się w kącie ciężarówki, cicho modląc na zmianę do Castiela i Ardoura. Ale coś w sercu mówiło mu, że tym razem żaden z nich nie przyjdzie. Że nikt go nie uratuje. Że to koniec. Zostanie zabawką demonów zanim w końcu postanowią go zabić.
Dopiero teraz zaczął naprawdę się zastanawiać na wszystkimi ostatnimi wydarzeniami. To, że za wszystkim stały demony było oczywiste, ale po co to robiły. Jaka miały korzyść z zabijania dzieci. Mogły przecież użyć kogokolwiek. Nie mógł tez przecież domyślać się jaki dokładnie demon za tym stoi. Nie znał ich hierarchii czy imion bo zwyczajnie całe życie ich unikał.
Kiedy został wyprowadzony z radiowozu aż otworzył usta ze zdziwienia. Ten pałac był ogromny i piękny. Riley nigdy nawet nie marzył, że kiedykolwiek się z takim znajdzie choćby na chwilę. Nieco się potykając, głównie przez całkowitą niedelikatność demona, ale też przez swój strach i niezdarność przeszedł przez drzwi. Słysząc słowa demona który go przyprowadził, wcale mu nie uwierzył. Skrzywił się też gdy ten go dotknął, ale tamten pewnie tego nie zauważył, prędzej czuł jak dzieciak się cały trzęsie.
Gdy wylądował na kolanach szybko podparł się dłońmi, żeby zminimalizować ból, ale i tak krzyknął cicho zaskoczony. Spojrzał na demona z niejakim wyrzutem, ale chyba ciężko go było zobaczyć, przez łzy kumulujące się w błękitnych oczach chłopca. Naprawdę był przerażony tym co mogło się z nim tu stać, zwłaszcza, że wyczuwał tu hordy demonów i innych dziwnych stworzeń. Istne piekło na ziemi można powiedzieć.
Kopnięcie zaskoczyło go, skulił się cały wydając z siebie cichy szloch. Jego uwagę od bólu oderwało zdanie wypowiedziane przez kogoś innego kto własnie wszedł do pomieszczenia. Uniósł głowę żeby spojrzeć na nowo przybyłego. W innych okolicznościach pewnie dostrzegłby zalety jego wyglądu czy miłego głosu, ale teraz zwyczajnie bał się wszystkiego.
Nie uciekł jednak gdy ten się zbliżył. Wiedział że może za to drogo zapłacić. Jedynie wpatrywał się w niego zapłakanymi oczami, niezdolny do powiedzenia choćby słowa. Nie rozumiał dlaczego wydawał się dla nowo przybyłego taki ciekawy. Kiedy usłyszał jego prośbę, która była po prostu mile wypowiedzianym poleceniem, wykonał je. Powoli zebrał się w sobie i przemienił się z powrotem w szczeniaka a następnie wygrzebał ze sterty ubrań. Miał nadzieję, że bycie posłusznym da mu pożyć chwilę dłużej. Usiadł na zimnej posadzce obok własnych ubrań i zwinął się w kłębek, niepewnie patrząc na oba demony.

Prawie podskoczył słysząc tek nagły okrzyk. Nie był przygotowany na jakikolwiek entuzjazm, a demon wydawał się własnie takim emanować. Zaskomlał cicho gdy mężczyzna złapał go za skórę na karku. Nie podobało mu się to ani trochę. Delikatnie za wierzgał łapkami chcąc dać do zrozumienia, że są inne pozycje w jakich zwyczajowo trzyma się szczeniaki. Bez skutku.
Zmarszczył nosek widząc pocałunek między demonami. No obrzydliwe, fakt pełne hipokryzji ale nadal obrzydliwe.
Kiedy demon go niósł nadal nieco machał łapkami i rozglądał się na boki. No naprawdę co te wszystkie potwory zrobiły z tym miejscem? Jego spojrzenie padł na tron. Świetnie trafił na jakiegoś megalomana czy innego narcyza.
Za warknął cicho gdy został "zaprezentowany" towarzystwu. Niech sobie nie myślą czy coś w tym stylu. Na słowo klatka jednak odwrócił łebek i spojrzał zdziwiony na trzymającego go demona. Co to kurcze, zoo jakieś? On się nie zgadza i koniec. Miał wielka ochotę zmienić się tu i teraz z powrotem w chłopca, ale wrodzona nieśmiałość nie pozwalała mu stanąć przed nimi nago. Co to, to nie.
Klatka okazała się mała, co więcej nie było w niej żadnego koca czy nawet poduszki. I jak on miał w niej funkcjonować? Coś mu mówiło, że znów będzie zmuszony grac kompletnego debila i zachowywać się jak prawdziwy szczeniak. Mimo, że oni znają prawdę.
Przekrzywił głowę już w klatce, gdy Blondyn zamknął kłódkę. I to by było na tyle na temat potencjalnej ucieczki. Na tak o jedzeniu miał ochotę zaśmiać się. "Duży i silny"? Przecież jego zwierzęca forma nie zmieniła się od dwóch lat. Nie urósł nawet odrobinę, od czasu do czasu nabierał lub tracił na wadze, ale nie rósł. Co więcej zostanie z nim na długi czas wcale mu się nie uśmiechało. Gdyby chociaż dostał poduszkę i kocyk, to by się zastanowił.
Zawarczał na zbliżająca się wampirzycę. Chociaż tyle mógł. Gdy mózg został mu podsunięty pod nos, najpierw niepewnie go obwąchał. Potem spojrzał na Blondyna a gdy ten zachęcił go do jedzenia, faktycznie zatopił małe kiełki w tym "przysmaku". I mimo iż jego ludzkie ja skręcało się z obrzydzenia, jego zwierzęcej stronie smakowało. Wyczyścił talerz, przy okazji brudząc sobie białe futerko na pyszczku krwią, ale nie obchodziło go to. Najadł się po raz pierwszy od dłuższego czasu. Po skończonym posiłku usiadł i zaczął wpatrywać się w Blondyna jakby czegoś oczekiwał.

Był mocno zniesmaczony widząc całe te seksualne zabawy. Dlatego też nie lubił demonów, nie znali granic dobrego smaku. Odwrócił łepek kiedy Blondyn zabawiał się z dwoma wampirzycami. No doprawdy, a już prawie uwierzył, że chociaż on ma w sobie coś porządnego. Aż modlił się w duchu, żeby się opanowali. Przecież na sali było dziecko! On we własnej psiej osobie. Przewrócił oczami kiedy wampirzyce zaczęły się do siebie dobierać na schodach. Na wszystkich świętych, choćby nie wiem jak wyglądały nigdy nie polubi lesbijek.
Skupił się na słowach Blondyna, które podły chwile później. Bynajmniej mu się nie spodobały. Bo Inicjacja wśród demonów, może oznaczać jedynie bardzo dużo cierpienia. Widział te wszystkie kobiety, to całe jedzenie i alkohol i zaczął się zastanawiać, czy go zaraz przypadkiem nie złożą w ofierze. No naprawę bardzo by to było oryginalne, biorąc pod uwagę, że demony najwyraźniej nic innego nie robiły od kilku dni. Fabryka była wystarczającym dowodem.
A potem do sali weszła pantera. Riley'owi o mało serce nie wyskoczyło gdy powoli zaczynał rozumieć, jak będzie jego inicjacja przebiegać. Skulił się w kącie klatki nie chcąc dać się wyjąć, ale demon był uparty.Wyjął go i tak. Chłopak dał rade tylko pomodlić się krótko i pogodził się z tym, że nie przeżyje tej nocy. Ale czy to nie było oczywiste gdy pierwszy demon złapał go w fabryce? Od początku był skazany na niełaskę. Ale nie wyobrażał sobie że zginie rozszarpany przez kota. Nie znosił kotów. więc to najbardziej upokarzająca śmierć jaką mógł dostać.
Gdy zwierze po raz pierwszy traciło go łapą aż odleciał kawałek. Nie spodziewał się takiej siły. Ale skoro i tak ma zginąć, zginie walcząc, nie uciekając. Obserwował więc kroki pantery warcząc na nią i pokazując swoje bądź co bądź dość ostre kły. Czekał na dogodny moment. I ten nadszedł chwilę później, bo pantera właśnie robiła obrót, przekonana, ze Riley jest zbyt przerażony by spróbować czegokolwiek. I tu się przeliczyła bo szczeniak rzucił się na jej tylną łapę, wbijając zęby tak głęboko jak tylko się dało i szarpiąc tak mocno jak tylko potrafił. Wiedział, że za chwilę kot odrzuci go na drugi koniec sali i że to zaboli, ale nie przestawał wgryzać się i szarpać jej nogi. Zwłaszcza, że czuł w pysku krew zwierzęcia, a to znaczy że ząbki przebiły skórę i zranił bestię. Skupił się tylko na tej czynności, na rozszarpywaniu nogi pantery, nie chcąc nawet myśleć co nastąpi zaraz.

Mniej oczarowany był sam Riley. Miał dosyć tego wszystkiego, najchętniej sam by sobie strzelił srebrną kula w łeb. Nie, wcale nie myślał, że ma jakieś szanse, wręcz przeciwnie, wiedział, że pantera prędzej czy później narobi mu sporo krzywdy. Ale to nie znaczy, że ma stać i czekać jak ostatni debil. Widać Blondyn w jego sytuacji by tak zrobił. To tylko świadczy o jego własnej zaradności.
Owszem nie raczył powiedzieć, że zwycięzca może swoja ofiarę zjeść. Ale tym lepiej dla psiaka, przynajmniej go na koniec nie zgwałcą czy coś. Kto wie co tam chodzi po głowach tym demonim i wampirzym dewiantom. Riley miał w głębokim poważaniu czy temu Blond kretynowi się to podoba czy nie. Tak, zdecydowanie stracił do tej kreatury jakikolwiek szacunek i nic tego nie zmieni. Bynajmniej nie przejmował się tez wampirami. Właściwie miał nadzieję, że rzuca się na obrzydliwe czarne bydle i je zjedzą. Należałoby się paskudzie. Ale niee, oczywiście Pan i Władca miał wszystko pod kontrola, niech go szlag trafi. A chłopak dalej musiał się użerać z tym przerośniętym futrzakiem.
Nie musiał długo czekać na odpowiedź ze strony pantery. Widać było od razu że ja wkurzył. Zaskomlał głośno gdy wylądował prawie na drugim końcu sali mocno krwawiąc. I nie nie próbował, już więcej walczyć, jedynie przeklinał ich wszystkich do kilku pokoleń wstecz. Bo na kilka pokoleń naprzód tacy jak oni nie mają co liczyć. I skoro ona nie lubiła być atakowana, to co mieli do cholery powiedzieć inni. Jedyne na co teraz według Riley'a zasługiwała to żeby za te wszystkie zabawy dla swojego Pana ktoś ja kołem łamał ewentualnie przywiązał do samochodu i po asfalcie ciągnął.
Wszystko go bolało i właściwie można spokojnie powiedzieć, że był na skraju zemdlenia gdy pantera go podniosła. Wiedział, że gdyby go zostawili, prędzej czy później doszedłby do siebie. Ale go nie zostawili. I jeszcze ten Kretyn, jak go teraz Riley tytułował w swojej małej główce, musiał go podnieść. Czy on nie wiedział, że tak tylko pogarsza sprawę? Widać nie wszyscy posiadają choć odrobinę inteligencji i Pan był równie pierwotnie agresywny co jego pupilek. Jedynie maskował to lepiej.
Czy słuchał tego co mówił Pan Kretyn? Skąd był zbyt zajęty umieraniem, lub próbą umierania. Bo oczywiście bez cholernego srebra nie ma szans wyzionąć ducha i skakać wśród aniołków. I nie, skinwalkerzy nie byli słabi. Gdyby Riley był wielkim wilczurem poradziłby sobie z tą głupią kupą futra w ciągu chwili. Po prostu demony są zacofane i nie rozumieją pojęcia uczciwa walka i równe szanse. Ale dla nich już całkiem za późno. Nie nauczyły się przecież od początku świata, nie nauczą i teraz.
Gdyby był bardziej przytomny szczeniak pewnie przewróciłby oczami na ostatnie zdanie. Czy on kiedykolwiek powiedział że chce być częścią TAKIEJ rodziny? Nie, ale oczywiście całkowite zakochanie w sobie tej całej braci wzięło górę i umyślili sobie nie wiadomo co.
Szczerze, nie był w żadnym nawet najmniejszym stopniu wdzięczny tej wampirzycy. Co więcej postanowił że choćby nie wiadomo co , nigdy nie będzie jej pupilem. Choćby miał kończyć w takim stanie raz za razem, nigdy nie okaże posłuszeństwa takiemu potworowi, o innych uczuciach oprócz obrzydzenia i nienawiści nie wspominając. Gorzej, że Kretyn zgodził się na propozycję wampirzycy. Czy on nie zdawał sobie sprawy, że żadna hybryda nie przezywała swojej przemiany? Przynajmniej takie informacje miał Riley od dziadka (i nie, srebro nie ma tu nic do rzeczy, ze wszystkich hybryd tworzonych m.in. przez Eve tylko jedna przeżyła, ale widać o tym zapomniałeś).
Tym bardziej gardząc tym czymś ponad wszystko nie miał zamiaru pojawiać mu się w ludzkiej formie i tym samym spełniać rozkazu ( ale wolałeś nie dać mi wyboru), mimo to po chwili leżał na zimnej posadzce w swej ludzkiej postaci.
Gdy krew została mu podana w pierwszym odruchu chciał ją zwymiotować, ale nie była mu taka przyjemność dana. Co do odzyskania przytomności, to musieli sobie chwile na to zaczekać. Skinwalkery nie uzdrawiają się aż tak szybko, a krew wampirza nie mogła zadziałać od razu, napotkawszy barierę w postaci psiej natury. W końcu jednak mogli zobaczyć jak chłopak otwiera oczy i próbuje się podnieść.
Jak się czuł sam chłopak? Agonalny ból który czuł jeszcze chwilę temu zniknął. Kręciło mu się w głowie, obraz raz mu się rozmazywał raz wyostrzał. Nie mówiąc już o dźwiękach, te najbardziej irytujące wydały mu się niewyobrażalnie głośne. Kompletnie zapomniał gdzie się znajduje i co się dzieje, światło nawet to przytłumione doprowadzało go do szału. Wstał powoli wcale nie przejmując się tym że jest nagi i wciąż poraniony. Nie czuł tego, wręcz przeciwnie czuł się silny jak nigdy. Rozejrzał się dookoła ale można śmiało powiedzieć, ze niewiele do niego dotarło. A to co jednak zarejestrował denerwowało go niemiłosiernie. Gdy rozglądał się dookoła zaczął czuć się jakby stal obok swojego ciała. Do tego z jego ciałem działo się coś dziwnego, jakby jednocześnie rosło i malało, stawało się zimne i gorące, miękkie i twarde. Ryknął wkurzony i zirytowany tym faktem. Miał ochotę zerwać z siebie skórę, która na zmianę paliła go i mrowiła. Nie zwracał już kompletnie uwagi na tłum poruszając się jak w amoku, właściwie to wszyscy dookoła niego byli dla niego albo niewyraźnymi kolorowymi kształtami albo szyderczymi twarzami, których jednak nie umiał dosięgnąć.
Nie wiedział ile czasu minęło zanim zaczęły jego ciałem wstrząsać dreszcze. W jego własnym mniemaniu właśnie zamarzał, gotował się i ogólnie umierał w jednym. Znów powoli zaczął do niego dochodzić ból i nie podobało mu się to. Jego żołądek zaczął się skręcać i wywracać we wszystkie strony aż w końcu chłopak zwymiotował. Oczywiście fakt, że ochlapał przy tym kilka osób wcale go nie obchodził. Najgorsze miało jednak nadejść na koniec. Na to widać nie byli przygotowani. Ale moment czy to nie miał być eksperyment? Więc powinni być pewnie tego że coś może nie wyjść tak jak w ich błahych marzeniach.
Riley całkiem stracił panowanie nad sobą. Właściwie teraz był chyba najbardziej zdezorientowanym stworzeniem na świecie Wśród wszystkich tych denerwujących bodźców i całego bólu, zapomniał kim jest, co tu robi, co się dzieje. Był szalejącą kupą agresji, bólu u chęci zniszczenia wszystkiego co znajduje się dookoła. Rzucił się na pierwszą lepszą osobę w swoim otoczeniu i rozbił jej głowę o posadzkę, przeszedł po ciele po to by sięgnąć po kolejna szydercza twarz. Chwilę później był ostoja spokoju i nie obchodziło go nic. Jego umysł unosił się w dziwnej próżni która byłaby dużo bardziej kojąca gdyby nie ból i swędzenie. Ale przecież się tym nie przejmował, prawda? Szkoda tylko dla tej całej bandy wzajemnej adoracji, że stan pełen agresji powracał znów i znów przeplatając się ze stanami błogiego spokoju. A Riley w tych stanach, nie przejmował się nikim i jedyne do czego dążył to pozbycie się tych szyderczych twarzy ich wzroku i śmiechu. Cena nie grała roli.

Wszelka wściekłość mieszała się z bólem. Miał całkowicie zaćmiony mózg, nie było w nim już nic z tego słodkiego chłopczyka którym był chwile temu. Gdyby był w stanie decydować, nigdy nie zgodziłby się na coś takiego. Czemu nie mógł być po prostu szczeniaczkiem, którego wszyscy by głaskali. Czemu nikt nie dostrzegł jak wiele mógł załatwić samym wyglądem? Przecież wzbudzał zaufanie i współczucie.Jednak pełne pychy demony nie widziały żadnych planów do których mógłby im się przydać. Woleli się nim zabawić przemieniając go w bestię. Skrzywdzić jego i samych siebie.
Ale skoro większość z nich była w pełni wampirami, demonami czy tez innymi kreaturami, dlaczego nikt nie próbował go okiełznać? Pokazać chłopakowi gdzie jego miejsce w stadzie. Gdyby tylko ktoś miał dostateczna siłę i charyzmę nawet w takim stanie, jego psia natura w tym całym on musiała się poddać swojej alfie.
Na krzyk blondyna Riley się odwrócił i wpatrzył w niego. Nie do końca rozumiał dlaczego posłuchał i się uspokoił, ponownie siadając na ziemi. Po prostu czuł że musi posłuchać TYM razem. Zawarczał głośno gdy demony złapały go w końcu i zamknęły w klatce. Próbował dosięgnąć ich dłońmi, zabić.
Zawył głośno niczym raniony wilk gdy znalazł się w srebrnej klatce. Jego skóra parzyła, piekła bólem niemiłosiernym, ale nie w sposób było uniknąć spotkania ze srebrem.
Ale ból, przywrócił mu w pewien sposób jego "ja". Całe życie przeleciało mu przed oczami gdy ledwo zauważał co dzieje się wokół niego. Jednak pytanie Blondyna do niego dotarło. Przez dziwną mgłę tylko jego głos widział wyraźnie. Po raz kolejny zawył z bólu tym razem dużo bardziej ludzko. Łzy zaczęły płynąc z jego oczu. Zdartym głosem zaczął dukać przerywając co chwila.
-Urodziłem się w Londynie.... Przemienił mnie gdy miałem czternaście lat... Zostawił... Uciekłem...Tutaj mieszkałem u różnych rodzin jako pies.... Potem spotkałem anioły...
Więcej mówić nie mógł. Próbował zwinąć się w taki sposób, żeby jak najmniej bolało.