Kuchnia i pokój dzienny

Telewizor w salonie szumiał gdzieś w tle, wyciszony niemal do minimum. Nadawano właśnie popołudniowy serwis informacyjny, który Kerra jeszcze pół godziny temu chciała oglądać, ale jakimś cudem - całkiem wyleciało jej to z głowy! Czasem jej się to zdarzało - nieobecne spojrzenie, zmarszczone minimalnie brwi i całkowity brak reakcji na dochodzące z zewnątrz bodźce. To niewątpliwie świadczyło o ciekawej sprawie, która właśnie trafiła na jej biurko - a przez "ciekawą" należało tu rozumieć okropnie brutalne morderstwo, bo tylko takie sprawy absorbowały ją do maksimum, sprawiając, że była w stanie przez bite czterdzieści minut wpatrywać się niewidzącym wzrokiem w ścianę i snuć domysły na temat akt. Prawnicy! Któż ich zrozumie?
Dziś wróciła do domu wyjątkowo wcześnie. James miał rozprawę, więc nie mogli wyjść wspólnie na obiad jak to mieli w zwyczaju. Skoro nie mogła iść z nim, nie poszła wcale i swoją popołudniową przerwę przepracowała. Dzięki temu skończyła wcześniej i teraz tkwiła w pustym mieszkaniu, czekając na znajomy zgrzyt klucza w zamku - jawny sygnał powrotu jej mężczyzny. Mężczyzny, którego teraz bardzo potrzebowała, by była ogromnie głodna. Lepiej żeby zaraz się pojawił, bo Kerra głodna to z zasady Kerra zła. Póki co usiłowała zabić ssanie w żołądku wielkim kubkiem herbaty, o której zresztą szybko zapomniała. Do połowy opróżniony porcelanowy kubek, pełen wystygłego już naparu z liści herbaty, tkwił przed nią na kuchennym blacie. Szczupły palec wskazujący jej prawej dłoni, rytmicznie gładził ucho kubka, tic-tak, w rytm wędrujących po tarczy wskazówek zegara. Choć jej myśli były całkiem skupione na sprawie, którą zostawiła w biurze, jej podświadomość zdawała się wiercić niecierpliwie w oczekiwaniu na powrót pewnego przystojnego prawnika. Odległy szum telewizora, tykanie zegara, odgłosy ulicy - nie słyszała ich, ale jednak w jakiś pokrętny sposób była ich świadoma. Ona nasłuchiwała. Całkiem wbrew sobie, niecierpliwa jak dziecko w noc przed świętami Bożego Narodzenia. Czyż nie była odrobinę uzależniona? Nieprzyzwoicie przywiązana do swojego zwykłego trybu dnia i wszystkich rutynowych czynności. To zawsze gwarantowało jej spokój. Teraz, gdy wszystko było trochę nie tak jak powinno być, jeszcze bardziej usiłowała kontrolować swoje życie - jakby to mogło sprawić, że jej niepokój, cichy głosik odzywający się w jej głowie tuż przed zaśnięciem, nagle zniknie.
I wszystko będzie tak jak powinno być.

Kerra zaczynała się martwić. Godziny mijały jedna po drugiej, a jego nadal nie było. Telefon Jamesa nie odpowiadał, a sekretarka w jego kancelarii, do której zdesperowana kobieta zadzwoniła szukając informacji, uprzejmie powiadomiła ją, że rozprawa skończyła się dawno temu, a pan Hugnnies nie wrócił później do biura. Więc wydzwaniała dalej, coraz bardziej zdenerwowana i coraz bardziej głodna. Kiedy James wrócił, resztki zamówionej przez nią pizzy zdążyły dawno wystygnąć, a ona miała dwie strony notatek na temat prowadzonej właśnie sprawy. Ale to wszystko nie było już ważne. James wrócił i Kerra zamierzała urządzić mu nie lada awanturę.
W pierwszej chwili, gdy go zobaczyła poczuła ciepło na sercu, bo nie musiała się już martwić o jego bezpieczeństwo. Ale później jego rozbiegane spojrzenie i całkowity brak koordynacji wyjaśniły jej co dokładnie porabiał, gdy ona odchodziła od zmysłów ze strachu. Nie odezwała się do niego ani słowem, z pozornym spokojem przyglądając się jego nieudolnym próbom pozbycia się butów. Jej śliczne usteczka zacisnęły się w wąską linię, a groźnie zmrużone oczy ani na chwilę nie przestawały piorunować pana Hugnnisa swoim spojrzeniem. Gdyby wzrok mógł zabijać, to on powinien już wić się na podłodze w agonii.
- Jak miło, że raczyłeś zaszczycić mnie swoją obecnością. - wysyczała, gdy nieco chwiejnie ruszył w jej stronę. Czując jego ręce na swojej tali mimowolnie zesztywniała, nienaturalnie prostując plecy. Gwałtownym ruchem wyszarpnęła się z jego uścisku i zeskoczyła z krzesła na podłogę. Syknęła ze złością, gdy jej starannie poukładane dokumenty rozsypały się po kuchni.
- Patrz co robisz, łamago! - ofuknęła go i kucnęła by zagarnąć papiery do teczki, którą potem niezbyt delikatnie rzuciła na stół. Wyprostowana jak struna, z rękami splecionymi na piersi, przyglądała się swojemu narzeczonemu ze sporej odległości. Nie chciała, by podchodził bliżej. Cuchnął alkoholem i papierosami. Dawno nie widziała go tak nawalonego i wcale nie tęskniła za tym widokiem. Do cholery nie byli już studentami, którzy mogą zalewać się w trupa każdego wieczoru!
- Masz mi coś do powiedzenia? Może chcesz się pochwalić, gdzie spędziłeś wieczór? Bawiłeś się dobrze, gdy ja umierałam ze strachu, bo nie raczyłeś odebrać telefonu, ty cholerny idioto?! - jej głos stopniowo się podnosił, aż ostatnie słowa wykrzyczała mu w twarz. Jej zwykle blade policzki zdobiły lekkie rumieńce, oczy błyszczały od gniewu, ale jednocześnie na dnie złocistych tęczówek kryło się coś więcej. Żal, uraza, smutek. Jego nieodpowiedzialność, fakt że całkiem o niej zapomniał. To bolało i to bardziej niż mogła się spodziewać. Zwłaszcza, że to pierwsza taka sytuacja. Dotąd nie było jeszcze tak źle. Wcześniej przynajmniej odbierał telefony i ostrzegał, że wrócili pijany. A teraz? Och, doprowadzał ją do szaleństwa! Miał ochotę zdzielić go czymś ciężkim w tą jego śliczną buźkę i zetrzeć z niej pełen samozadowolenia uśmieszek. Powinien paść na kolana i błagać o przebaczenie! Już, zaraz!

Krzyki, gniewne potrząsanie rudą główką i zdolne zabijać spojrzenie, były jawnymi dowodami jej rozdrażnienia. Rozdrażnienia, pod którym panna Morrigan nawet przed samą sobą, skrzętnie chowała swoją urazę i żal. Nie chciała tego przyznawać, ale naprawdę ją to wszystko dotknęło i to do żywego. Żeby chociaż zadzwonił, powiedział, że wychodzi i kiedy wróci! Zrozumiałaby do cholery, przecież dlatego ją kochał! Bo zawsze rozumiała, rozumiała go lepiej niż ktokolwiek inny na świecie. Gdyby zadzwonił - może nawet sama by gdzieś wyszła? Nie dalej jak dwa dni temu, koleżanki z pracy ciągnęły ją do kina na komedię romantyczną, która właśnie weszła na ekrany. Byłoby dużo śmiech i trochę wzruszeń przy oglądaniu filmu, potem poszłyby na kolacje, wypiły kilka mojito i sytuacja wyglądałaby całkiem inaczej. Ale on nie pomyślał o niej, o swojej (podobno) ukochanej kobiecie, skazując ją tym samym na kilka godzin spędzonych samotnie na zamartwianiu się i zajadaniu niezdrowego, niesmacznego żarcia. Właśnie to, że nie pomyślał bolało ją tak bardzo, bo przecież rozumiała, że każdy miał czasem prawo upić się do nieprzytomności.
Milczała przez chwilę wciąż mierząc go złym spojrzeniem. Jej pierś unosiła się rytmicznie w szybkim oddechu, jakby te krzyki i ta złość ją wyczerpały. Potem westchnęła głęboko i zbyła jego słowa cichym prychnięciem.
- Oszczędź sobie zachodu, James. Kiepsko się tłumaczysz, gdy Ci się język plącze. - odpowiedziała mu już znacznie ciszej i z wyraźną rezygnacją w głosie. Znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że teraz żadna dyskusja nie ma sensu. Jeśli chciała mu porządnie nawrzucać, musi poczekać do rana aż się obudzi. Miała cichutką nadzieje, że głowa będzie mu pękać w szwach, gdy odpowiednio głośno będzie wyrażać swoje niezadowolenie.
Teraz jednak, jej drogi narzeczony był pijany. Ledwo stał na nogach, wzrok miał rozbiegany i gdyby go poprosiła z pewnością nie byłby w stanie dotknąć palcem swojego własnego nosa, o rozbieraniu się i szykowaniu do spania nie wspominając. Nie kryjąc swojego niezadowolenia podeszła do kanapy i usiadła na podłokietniku. Nie siląc się na delikatność, by nie uznał jej zachowania za jakąś grę wstępną, rozwiązała mu krawat i sprawnie zdjęła koszulę.
- Żeby nie było wątpliwości, dzisiaj śpisz na kanapie. - powiedziała cicho nim wyszła z pokoju zabierając ze sobą przesiąknięte wonią papierosów ubrania. Swoje kroki skierowała do sypialni, z której wróciła po kilku chwilach niosąc jego piżamę, małą poduszkę i koc. Rzuciła to wszystko obok niego i znów zniknęła z pokoju. Trzask drzwi od łazienki i szum wody sugerowały, że właśnie brała prysznic. I był to bardzo długi prysznic. Po pół godzinie stanęła w progu salonu, z wilgotnymi włosami, w swojej ulubionej liliowej koszuli nocnej. Jej dużo spokojniejsze (choć nadal pełne urazy) spojrzenie śledziło go, gdy szykował się do spania.

Czasem bardzo chciała być silną kobietą. Chciała nie mieć tak wielu wad i słabostek. Dobrze wiedziała co każda inna kobieta zrobiłaby na jej miejscu - bez chwili wahania zatrzasnęła by się w sypialni i milczała ostentacyjnie przez kilka dni, by doprowadzić swojego mężczyznę do szału. Ale Kerra nie była jak inne kobiety i miała jedną największą słabość: nie umiała się gniewać. Nie na Jamesa. Bo przecież dla niej nadal był Jamesem - przyjacielem, ukochanym, bratnią duszą. Jeden głupi wyskok nie mógł tego zmienić. Więc nawet jeśli chciała zachować się tak jak powinna się zachować kobieta na jej miejscu... Zachowała się tak jak podpowiadało jej serce, zachowała się jak Kerra.
Na jej ustach pojawił się pobłażliwy uśmieszek. Pokręciła lekko głową, trochę zażenowana, a trochę rozbawiona jego nieudolnymi próbami zdjęcia spodni, które teraz malowniczo zdobiły im salon. Miała jakieś dziwne przeczucie, że jutro to ona będzie musiała je posprzątać, bo on nie będzie w stanie zwlec swojej szacownej osoby z łóżka. Ale czego się nie robi z miłości, co? Kiedy podszedł bliżej, odepchnęła się lekko od framugi drzwi, o którą jeszcze chwilę temu się opierała i wyciągnęła przed siebie ręce. Jej szczupłe ramiona objęły go w pasie, a głowa w naturalnym odruchu spoczęła na jego barku. Niemal natychmiast wszystkie jej mięśnie rozluźniły się, a z ust wyrwało się cichutkie westchnienie ulgi. Nie widziała go prawie cały dzień i cholernie się stęskniła. Jej przywiązanie graniczyło już niemal z uzależnieniem od jego osoby. Była gotowa odpuścić, byleby przestał mieć taką zbolałą minę, która łamała jej serce. Cóż za wstyd... Kto to widziała żeby pani prokurator tak łatwo dawała się owinąć wokół palca? Na całe szczęście (a może nieszczęście?) tylko jemu udawały się takie sztuczki.
- Jesteś idiotą. Niereformowalnym i tak wielkim, że aż sama się dziwię, że jeszcze nie wyrzuciłam Cię za drzwi. - choć w jej głosie pobrzmiewały jeszcze nutki żalu, to widać było iż udało się ją całkiem udobruchać. Pewnie po marudzi jeszcze przez chwilę, a potem całkiem się podda. Jej ciało wyraźnie ją zdradzało. Ani na chwilę nie odsuwała się od Jamesa, wtulona w niego niczym małpka. Widać zapach dymu i alkoholu przestał jej już przeszkadzać.
- Za karę sprzątasz mieszkanie przez najbliższy tydzień. Dwa tygodnie jeśli chcesz dzisiaj wrócić do sypialni. - jej ramiona zadrżały lekko od tłumionego śmiechu, bo wizja sprzątającego Jamesa wydała jej się absolutnie rozbrajająca. Zadarła lekko głowę, by spojrzeć mu w oczy. - I jak jeszcze raz wykręcisz taki numer to Cię zabiję. - dodała w ramach groźby, która znacząco straciła na wartości, gdy czule pocałowała go w usta.

Kerra nie umiała żyć bez Jamesa. Był jej powietrzem, sercem i sensem tego wszystkiego co składało się na jej codzienność. To nie była zwykła miłość: to był jeden z tych nielicznych przypadków, gdy ludzie przypadkiem wpadają na siebie i zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia, by potem spędzić razem całe życie. Dla niego była gotowa na wszystko. Mogła skoczyć w ogień, by go ratować. Zacisnąć zęby i trwać w czasie każdej zawieruchy. Była mu to niejako winna, bo to on nauczył ją wierzyć w miłość. Przełamał skorupę, która otaczała ją przed laty, wkradł się do jej serca i przewrócił życie do góry nogami. Potem nic już nie było takie samo. Gdyby wiedziała... och, gdyby tylko wiedziała, jaka jest prawda - oszalałaby z bólu.
Ale nie wiedziała. Mężczyzna jej życia był obok i tulił ją w swoich ramionach. Ciepło jego ciała, intensywna świadomość jego bliskości, którą odczuwała w każdej komórce swojego jestestwa - to budziło w niej głód. Pragnienie, by być jeszcze bliżej; pozbyć się wszystkiego co dzieliło ich od bycia razem w najbardziej dosłowny sposób.
- Wiesz... wydaje mi się, że jesteś moją największą słabością. - wymruczała muskając miękkimi wargami jego szyję. Przymknęła oczy i oddawała się prostej przyjemności jaką dawało jej zwykłe stanie u jego boku. Pozwalała sobie czuć i cieszyć się każdym najmniejszym nawet drobiazgiem, jak choćby jego nosem łaskoczącym czubek jej głowy. Jej wargi mimowolnie ułożyły się lekkim półuśmiechu, gdy jego dłonie błądziły po jej ciele, a usta wpijały się w jej własne. Zamruczała cicho, niczym zadowolona kotka, przygryzła zaczepnie jego wargę. Jej dłonie miękko przesunęły się po jego plecach, w dół, by zniknąć pod materiałem bokserek i zacisnąć się na jego pośladkach. Z wyzywającym uśmiechem spoglądała w jego intensywnie niebieskie oczy, które przed laty skradły jej serce, gdy zduszonym szeptem prosił ją o dziecko.
- Postaraj się o nie. - odpowiedziała wciągając go za sobą na łóżko. Gdzieś w międzyczasie usiłowała ściągnąć z niego ostatnią część garderoby jaką jeszcze na sobie miał, a która wybitnie jej teraz przeszkadzała.

/przenosimy się do sypialni?/