Bill's Gamblin'Hall

Michał zaczynał być zirytowany. Tak jak człowiek, wokół którego nieustannie krąży wyjątkowo natrętna mucha. Gabriel był taką muchą, dużą muchą z anielskimi skrzydłami i tą samą krwią, co Michała. Dochodził jeszcze fakt, że to Boży Wojownik sam tę nieszczęsną muchę z zimowego snu wybudził. Gdyby nie rosnące pokłady rozdrażnienia, zapewne w tym momencie westchnąłby, dosadnie pokazując swój stosunek do sytuacji. Gabriel był tylko o poziom wyżej, niż Lucyfer. Przynajmniej w odczuciu Michała. Tak samo zagubiony, tak samo błądził, a jednak - nie stanął po stronie swojego wyklętego brata. Tylko to, ten jeden malutki a jakże znaczący fakt, sprawiał, że archanioł jeszcze nie uniósł ostrza. Nigdy nie lubił przerzucania się słówkami. Był z nich czterech najbardziej enigmatyczny i mało skomplikowany - co, oczywiście, dla braci stanowiło powód do docinek, dopóki Michał nie pokazywał ogromu swego gniewu, a oni potulnie wracali do swoich zajęć. Jego wolna wola polegała na tym, że ściśle podążał ścieżką wyznaczoną mu przez ojca, nie zawracając i nie zbaczając z niej - choć mógł. To nie jemu przypadło w udziale mieć wątpliwości, nie on miał dywagować i zastanawiać się - bo kiedy przewodziło się armii tysiąca aniołów, kiedy twardą ręką trzymało się całe niebo, nie było miejsca na chwile zwątpienia i popołudniową herbatkę. Bo wolna wola była tylko iluzją. Ciężko było mu zrozumieć, że ktokolwiek inny, szczególnie ktoś z jego najbliższej rodziny - choć przecież Lucyfer powinien być odpowiednią nauczką - mógł myśleć inaczej, mógł inaczej rozumować i inne wyciągać wnioski. Przez tyle lat, dekad, tyle wieków Gabriel był dla Michała porażką i kolcem w kamiennym sercu. Czuł się winny, to siebie nazywając powodem odejścia brata. Swój gniew, płonący miecz i odbijający się w oczach ogień. Teraz, po tych wszystkich wyrzutach, okazywało się, że Gabriel nie opuścił ich przez niego, o nie. Zrobił to z powodu ludzi. Tych malutkich mrówek na dole, zasiedlających ziemię, rodzących się i umierających w ułamku sekundy, w czasie krótszym, niż potrzebny do pstryknięcia palcami. Michał czuł się skonfundowany. Dla niego ludzie byli niczym więcej, jak elementem krajobrazu. Jak lasy Amazonii albo piaski Sahary. Ulotnym dziełem Ojca, któremu wszyscy mieli się pokłonić. Michał zrobił to, bo tego wymagał ojciec - a rozkazów nie kwestionowało się, nie dyskutowało o nich, nie negowało ich. Nie rozumiał podejścia Lucyfera - bo cóż szkodziło mu raz ugiąć kolana i zostawić ludzi ich własnym, małym sprawom, interesującym nie bardziej niż życie mrówek, tych, do których Michał ich porównywał? Nie rozumiał też Gabriela, który wtrącał się w Boże plany nie mniej, niż Jutrzenka - w ten inny, jeszcze mniej zrozumiały sposób. Nie zorientował się nawet, gdy jego naczynie, wrażliwe na zmiany chmurnego nastroju, zmarszczyło brwi. Nie widział sensu w tym, co mówił Gabriel. Nie rozumiał po cóż poznawać ludzi, skoro Bóg im tego nie nakazał. Nie wiedział, jak miałoby im to pomóc, jaką ludzkość mogła dać im militarną przewagę. Po co w ogóle wplątywać mrówki w sprawy większej wagi? Widać, jak to się kończyło, skonstatował z irytacją. Winchester. Uważał się za mądrzejszego od nich, od Boga, który pokładał w ludziach taką ufność. Zamiast stanąć twarzą w twarz z przeznaczoną mu rolą, zamiast poddać się sprawiedliwości i w ten sposób choć w minimalnym stopniu odkupić swoje grzechy - uciekał, umykał, krążył dookoła odsuwając w czasie to, co nieuniknione i dając czas Lucyferowi do siania spustoszenia. Dlatego Michael szykował wojnę totalną. Przez człowieka. Dopóki Winchesterowie nie podejmą oczekiwanych decyzji, dopóty jedyną odpowiedzią archanioła na niszczenie Bożego dzieła, będzie poprowadzenie armii aniołów.
- To już się dzieje, Gabrielu - powiedział z nutą melancholii, a jego głos brzmiał jakby dobiegał z daleka. - Wojna, którą nazywasz totalną. Nasi bracia giną, zabierając ze sobą dwa razy tyle plugawych tworów Lucyfera, bo człowiek. Tylko jeden człowiek, Gabrielu - gwałtownie uniósł głowę, płonącymi, gorejącymi od gniewu oczami wpatrując się wprost w brata - poddaje w wątpliwość słowa naszego Ojca.
Powoli, jakby naokoło, zaczął zbliżać się do Gabriela, nadal pozostając w półcieniu. Wyglądał jak drapieżnik, który osacza ofiarę, spokojny, pewny siebie, nie szafujący zębami ani pazurami - ani archanielskim mieczem.
- Skoro tak dobrze poznałeś ludzi, bracie - nawet nie silił się na to, by ukryć pogardę dla samej tej czynności. - Powiedz mi, dlaczego. Co prócz butności kieruje tym człowiekiem? Dlaczego tak długo opiera się przed nieuniknionym? - Michała irytował fakt, że nie rozumie. Dla niego było jasne, iż Dean Winchester zdawał sobie sprawę z tego, iż przejęcie jego ciała przez największego z archaniołów było kwestią czasu, stałą zapisaną lata temu słowami Ojca. A jednak bronił się, uparcie, małostkowo - jak człowiek - powodując cierpienia tylu swoich braci i sióstr, bo Michał nie mógł być wszędzie. Nawet anielskie garnizony nie były niezniszczalne, nawet ich liczbę dało się policzyć - a demonów, czarnookich ohydztw prosto z dna otchłani tylko przybywało, bo ludzie, ci umiłowani przez Boga i Gabriela ludzie, sami zasilali ich szeregi. Największa wygrana Lucyfera. Wykorzystać Boże dzieło w walce przeciwko Niemu. Jak bardzo musiał się śmiać, gdy wprowadzał swój plan w życie. Michał słyszał ten gorzki, smutny i ohydny śmiech w swoich uszach, w swojej głowie, i znowu miał ochotę zapłakać za utraconym bratem. Już nigdy więcej.
I wtedy, gdy Michał rozmyślał na temat demonów, na temat największego plugastwa z możliwych - gorszego, niż każde z dzieci Ewy, razem i osobno, gorszego niż sam Lucyfer - jego brat, Gabriel, śmiał porównać jego do demona. Gdzieś, kiedyś, musieli opowiadać legendy o cierpliwości Archanioła Michała - o kruchej granicy, rozciągającej się wśród wysp nieograniczonego gniewu i czystej wściekłości. O cierpliwości, naginającej się do potrzeb właściciela, pełnej zadziorów i rys na od zawsze poszarpanym kamieniu. Mówili o tym, że gdy w końcu udało ci się zrobić wyłom w murze, z lawiną kamyków spadały na ciebie potężne głazy, których nikt udźwignąć nie potrafił. Mówili o kamiennym obliczu i błyszczących oczach, w których mogłeś zobaczyć swoje odbicie - swoje małe, skurczone, przerażone odbicie, bo nawet Lucyfer, nawet Rafał i Gabriel, nie byli w stanie powstrzymać tego gniewu, ani poradzić sobie z nim. Mówili o tym, że wszystko dookoła zdawało się dawać świadectwo sile jego gniewu, jak teraz, gdy na całej ulicy w tym samym czasie rozprysło się szkło z okien, wypchnięte na zewnątrz jak za sprawą potężnego wybuchu. Wśród dobiegających z oddali krzyków przepełnionych paniką ludzi - tę granicę tak łatwo było przeskoczyć - kroczył on, wściekły, nie zwalniający tempa, drapieżnik uwolniony. Nie minęły nawet sekundy, kiedy dotarł do Gabriela, doskoczył, zaatakował, usidlił, archanielskie ostrze, największa broń Nieba, znalazła się w jego dłoni. Przekręcił je w ręku, gładko, od niechcenia, na srebrnym ostrzu odbił się błysk latarni, zanim Michał przyłożył je do gardła własnego brata, unosząc jego brodę i jego samego. Oddychał ciężko, mrużąc oczy i rozszerzając je, gdy przez kilka sekund przechylając głowę przyglądał się bratu, przekręcając sztylet na jego szyi, aż jedna, samotna kropla krwi spadła na wąską przestrzeń pomiędzy nimi.
To sprawiło, że się otrząsnął.
- Znajdź Deana Winchestera - wymruczał, ciągle mrużąc oczy. - A może cokolwiek, kiedykolwiek, zostanie ci jeszcze wybaczone.
I nie siląc się na pożegnanie, nie trudząc się nawet odejściem od brata i puszczeniem go na ziemię, znikł.
Gabriel wiedział, jak się z nim skontaktować. Wiedział też, że już nigdy nie zniknie z oczu Michała. Jakim starszym bratem by był, gdyby mógł do tego dopuścić?

zt.